AYAW KONG MALIMOT ANG ARAW NA ITO

Ayaw kong malimot ang araw na ito. Una, gumawa na naman ako ng bagong blog. Tanggap ko na. Hanggang may naiisip akong bagong ideya, hindi ako titigil ng kagagawa ng bagong blog. Hindi tulad ng ibang matagumpay na bloggers. Isa lang o dalawa ang blog nila. At dahil doon ay nakakapag-focus sila. Pero tanggap ko na. Iba ako. Iba ang palad ko. Hindi totoong isa lamang ang daan patungong tagumpay. May mga taong tulad ko na kailangang dumaan pa sa proseso. At kasama sa proseso ang pabago-bago ng blog. Sa buhay ko, ika-sampu na yata ang blog na ito na sinimulan ko. Pero parang laging may kulang pa din. O hindi naman kaya ay sobra? Sobra sa ideya at ayaw paawat sa paggawa ng bagong blog? Tanggap ko na. Iba ang palad ko. Ito ako. Pero ang ikinaganda ng bagong blog na ito, hindi ko iniisip na maging popular o kumita. Isa akong marketing professional. Tuwing susulat ako sa Ingles, hindi ko maiwasan na maging mala-marketing ang pagsusulat ko. May mga kailangang i-exaggerate. May mga kailangan ding itago. Gusto ko sa bagong blog na ito, may pagbabago. Gusto kong umagos na parang ilog. Hindi humihinto at nag-iisip kung ano ang isusulat. Sa ganun, matatandaan ko sa tuwing babasahin ko ang mga isinulat ko kung ano ang tunay na saloobin ko noong mga araw na iyon. Ang magsulat na walang itinatago, na walang kinatatakutan na komento at pambabatikos ng iba. Ayaw kong malimot ang araw na ito.

Ikalawa, nagluto si Mama ng Sinigang na Isda. Na kung ano pa man ang isda na iyo ay hindi ko alam. Ngunit ang katotohanan ay pagkasarap-sarap nito. Na-miss ko ang luto ni mama. Ilang araw din siya tumira sa Mexico kasama ang Papa ko at kapatid na si JR. Sinamahan muna nila si Papa doon nang ilang buwan habang nagpapagaling ito matapos operahan. Okey na si Papa kaya umuwi na si Mama. Sumasaya ako sa tuwing maaalala ko na nakarating nang matiwasay sa Pilipinas si Mama. Mag-isa lamang siyang sumakay ng eroplano mula Mexico patungong Japan, mula Japan patungong Pilipinas. Hindi ko alam kung paano ikekwento sa iyo ang araw na aalis siya papuntang Mexico mula dito sa Pilipinas. Takot na takot siya. First time niya kasi sasakay ng eroplano at pupunta sa malayong lugar. Ang makarating siya sa Pilipinas mula sa Mexico nang mag-isa ay isang tagumpay nang maituturing. Hindi ko malilimot ang araw na dumating siya at sinundo mula sa NAIA.

Ikatlo, ilang oras na lang ay paparating na din si Papa. Dalawang linggo daw siya dito maglalagi sa Pilipinas at babalik nang muli sa Mexico. Hindi ko alam kung ano ang parating pero alam kong magiging masaya na malungkot. Masaya dahil magtatapos na ang bunso namin sa kolehiyo. Sa Pilipinas, hindi biro ang mapagtapos ang lahat ng anak sa pag-aaral. Kaya siguro pinilit ni Papa na makauwi sa Pilipinas. Medyo malungkot din kasi wala si JR, ang isa ko pang kapatid na naiwan sa Mexico. Medyo malungkot dahil tila napaka-ikli ng dalawang linggo. Masaya at malungkot. Pipiliin ko na lang ang una.

Ayaw kong malimot ang araw na ito. Una, bagong blog. Ikalawa, ang masarap na Sinigang. Ikatlo, ang pagdating ni Papa.